Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα- 4.1 Miles

[BEND DESIGN] [4.1 MILES]

Μερικούς μήνες πριν, η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου Τεχνών κι Επιστημών, απέδωσε το πρώτο βραβείο των φοιτητικών Όσκαρ στη σπουδάστρια του Πανεπιστημίου Δημοσιογραφίας του Μπέρκλεϊ, Δάφνη Ματζιαράκη για το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους 4.1 Miles. Τώρα, αυτό βρίσκεται στις υποψηφιότητες για το ορίτζιναλ αυθεντικό αγαλματίδιο που πολλοί ατέρμονα κυνηγούν.

Εκστασιασμένη με τη 2η ελληνική υποψηφιότητα για φέτος (με τον Γιώργο Λάνθιμο και τον Αστακό στην πρωτιά), ούσα περήφανη σινεφίλ με αισιόδοξες βλέψεις για τους ντόπιους καλλιτέχνες, αποφάσισα να περάσω 21 λεπτά από το Σαββατόβραδό μου (έτσι συμβαίνει με μένα συνήθως) παρακολουθώντας το εν λόγω έργο. Έκπληκτη έρχομαι να ομολογήσω πως ένιωσα την κρύα μου καρδιά να σπάει σε κομμάτια και δάκρυα να κυλούν στα ροδαλά μου μάγουλα.

Η Δάφνη, η οποία έχει επιμεληθεί την σκηνοθεσία, παραγωγή, φωτογραφία και μοντάζ του ντοκιμαντέρ, παρακολούθησε την δουλειά του αρχηγού του ελληνικού λιμενικού σώματος Λέσβου, Κυριάκου Παπαδόπουλου για τρεις εβδομάδες. Οι διασώσεις που βλέπουμε στο τελικό αποτέλεσμα, ωστόσο, έλαβαν χώρα σε μία μόνο μέρα (την 28η Οκτωβρίου του 2015), ενώ την ίδια σημαντική για τον ‘ελληνισμό’ ημερομηνία τελέστηκαν δύο επιπρόσθετες διασώσεις οι οποίες δεν συμπεριλήφθηκαν στο υλικό προβολής.

Η δημοσιογράφος, συνεργάτης μάλιστα του «ΣΚΑΙ» και της «Καθημερινής» έχει κατορθώσει να απαθανατίσει ένα απ’ τα σπουδαιότερα ζητήματα της χώρας των τελευταίων χρόνων με τόσο γλαφυρό τρόπο που κι ο πιο σκληρός λυγίζει. Σπουδαίο είναι να σημειωθεί πως ένα τόσο όμορφα γυρισμένο κι επεξεργασμένο υλικό, ξεγελά εύκολα το μάτι του μέσου θεατή, κάνοντάς τον να ξεχνά πως πρόκειται για πραγματικούς, καθημερινούς ανθρώπους του πολέμου, που αντιμετωπίζουν την αβεβαιότητα του αύριο και τον θάνατο των μεσογειακών νερών του σήμερα, αλλά και λιμενικούς που καλούνται να εκτελέσουν πρώτες βοήθειες σε ανήλικα αναίσθητα παιδιά πάνω στα διασωστικά τους εν ώρα φουρτούνας.

Η έλλειψη των απαραίτητων μέσων αλλά και προσωπικού, ο περιορισμένος χρόνος και η σύγχυση των ανθρώπων και των δύο πλευρών στη προσπάθεια τους να καταφέρουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, είναι εμφανή. Το απλανές, βαρύ βλέμμα του κύριου πρωταγωνιστή κάθε φορά που κάποιος τρίτος αναφέρεται στο προσφυγικό χωρίς να έχει δει όσα έχει δει εκείνος, μας κάνει να ταυτιζόμαστε με το δράμα.

Συγκλονιστικό είναι και το απόσπασμα κατά το οποίο στο τέλος της ημέρας ο αρχηγός του λιμενικού καταγράφει την πορεία της ημέρας στο ημερολόγιο του. Η απαραίτητη ανάγκη οργάνωσης των ενεργειών του, τον οδηγεί στο να εξηγεί τελικά στους θεατές που παρακολουθούν ποια είναι η ακριβής κατάσταση, μέσα από νούμερα, αριθμούς και γεγονότα.

Τα μάτια του βλέπουν ακόμα ανθρώπους.

___

Νὰ μὲ θυμόσαστε - εἶπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα χωρὶς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σὲ πέτρες κι ἀγκάθια, γιὰ νὰ σᾶς φέρω ψωμὶ καὶ νερὸ καὶ τριαντάφυλλα.

Τὴν ὀμορφιὰ Ποτές μου δὲν τὴν πρόδωσα. Ὅλο τὸ βιός μου τὸ μοίρασα δίκαια. Μερτικὸ ἐγὼ δὲν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ᾿ ἕνα κρινάκι τοῦ ἀγροῦ τὶς πιὸ ἄγριες νύχτες μας φώτισα. Νὰ μὲ θυμᾶστε.

Καὶ συγχωρᾶτε μου αὐτὴ τὴν τελευταῖα μου θλίψη:

Θἄθελα ἀκόμη μιὰ φορὰ μὲ τὸ λεπτὸ δρεπανάκι τοῦ φεγγαριοῦ νὰ θερίσω ἕνα ὥριμο στάχυ. Νὰ σταθῶ στὸ κατώφλι, νὰ κοιτάω, καὶ νὰ μασῶ σπυρὶ σπυρὶ τὸ στάρι μὲ τὰ μπροστινά μου δόντια θαυμάζοντας κι εὐλογώντας τοῦτον τὸν κόσμο ποὺ ἀφήνω, θαυμάζοντας κι Ἐκεῖνον ποὺ ἀνεβαίνει τὸ λόφο στὸ πάγχρυσο λιόγερμα. Δέστε: Στὸ ἀριστερὸ μανίκι του ἔχει ἕνα πορφυρὸ τετράγωνο μπάλωμα. Αὐτὸ δὲν διακρίνεται πολὺ καθαρά. Κι ἤθελα αὐτὸ προπάντων νὰ σᾶς δείξω.

Κι ἴσως γι᾿ αὐτὸ προπάντων θ᾿ ἄξιζε νὰ μὲ θυμᾶστε.

[Γιάννης Ρίτσος - Ἐπιλογικό]

#theiakrisi