Bechdel Tested

Το να μεγαλώνεις σε μια ρωμαιοκαθολική οικογένεια με πατέρα καθηγητή και πρώην βετεράνο, στα κουτά μου μάτια φαντάζει κάτι διόλου εύκολο για μια κοπέλα με καλλιτεχνική επαγγελματικά ροπή και ομοφυλοφιλικές τάσεις, όμως η Alison Bechdel τα κατάφερε. Δήλωσε ανοιχτά για πρώτη φορά στα 19 της την σεξουαλική της προτίμηση για τις γυναίκες κι έγινε μια από τις πιο διάσημες σκιτσογράφους της γενιάς της.

Γνωστή κυρίως λόγω του έργου της Dykes to Watch out For, καθιέρωσε έναν σπουδαίο κι εύκολο κανόνα μέσω του οποίου μπορεί κανείς να κρίνει κατά πόσο η δημοφιλής κουλτούρα που περιβάλλει κι επηρεάζει όλη μας την ύπαρξη αναπαριστά σωστά και επαρκώς το ‘ωραίο’ –λαϊκιστή- φύλο. Η ίδια η Alison αποδίδει τις τιμές για το εύρημα ετούτο στη φίλη Liz Wallace καθώς και στην πνευματική προσφορά του έργου της συγγραφέως και ιστορικής φεμινίστριας Virginia Woolf.

Όπως βλέπουμε στο cult classic πια ‘The Rule’,μία ταινία (παρότι το ίδιο εφαρμόζεται και σε άλλες μορφές τέχνης, ακα βιβλία) πρέπει να απαντά θετικά στα εξής τρία κριτήρια:

• Να υπάρχουν 2 ή περισσότερες γυναίκες των οποίο το όνομα να γνωρίζει το κοινό.

• Να μιλάνε μεταξύ τους.

• Να μιλάνε για κάτι διαφορετικό από άντρες.

Τίποτα επίσημο δεν το λες, όμως είναι αλήθεια πως αν το σκεφτείς λίγο, είναι τόσο απλά κριτήρια αυτά, που αλίμονο αν δεν απαντώνται σε κάθε οπτικοακουστικό προϊόν –της εποχής μας τουλάχιστον. Κι όμως κυρίες και κύριοι θα εκπλαγείτε με την αλήθεια. Λιγότερες από το 50% των σημερινών ταινιών ‘περνούν’ επιτυχώς το τεστ.

Κάνοντας μια γρήγορη αναδρομή στις προσωπικά αγαπημένες μου ταινίες τα: pulp fiction fight club, clockwork orange, είναι τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό. Με μεγάλη μου απογοήτευση συνειδητοποιώ πως ενώ στην πρώτη ταινία οι γυναικείοι ρόλοι δεν αλληλεπιδρούν καν μεταξύ τους και στην δεύτερη όλο το είναι του μοναδικού γυναικείου ρόλος με ουσία (αγαπημένη Helena Bonham Carter - θα μείνω για πάντα πιστή) ασχολείται κατ’ αποκλειστικότητα με τον εκλεκτό (ή τους εκλεκτούς… whatever) της καρδιάς της, στην τρίτη δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου γυναικείοι ρόλοι. Οι μόνες τρείς γυναικείες φιγούρες της πλοκής παρουσιάζονται μόνο κατά τη διάρκεια του βιασμού τους -με μία εξαίρεση την θαρραλέα γηραιά κυρία που χάρη στα κουμάντα της (και τον θάνατο της) καθυστερεί αρκετά τον υπαίτιο και τον χώνει στη στενή.

Κάπου εδώ θα ήταν σημαντικό να τονιστεί πως η αφοσίωσή μου στις εν λόγω δημιουργίες θα παραμείνει αληθής και παντοτινή και μια καλή σκηνοθετικά ταινία με ενδιαφέρουσα πλοκή, ευρηματικούς διαλόγους και καλά επιλεγμένο καστ δεν δύναται να καταστραφεί στα μάτια μου και να πέσει στην υπόληψη μου τόσο εύκολα. Αυτό ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί το πασιφανώς αποδεδειγμένα ανδροκρατούμενο και σεξιστικό Χόλλυγουντ.

Θες να εκπλαγείς μαζί μου; Ταινία που επιτυγχάνει το τεστ είναι το Chainsaw Massacre -τουτέστιν ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι- (2013): η Heather αφιερώνει περίπου 10 λεπτά από την σύντομη ζωή της για να αναφέρει στη Nikki τα της υιοθεσίας της και της μητέρας της Arlene. Το Conjuring επίσης αριστεύει, καθώς η οικογένεια (που αποτελείται από 5 κόρες) αλληλεπιδρά στις μεταφυσικές εμπειρίες που βιώνει. Οκ, εν προκειμένω είχαν πολύ σπουδαιότερα πράγματα να συζητήσουν μεταξύ τους οι θηλυκοί ρόλοι (που υπερτερούν των υπολοίπων) από άντρες και γκομενικά. Τέλος, το προσωπικά πολυ-λατρεμένο μου Dallas Buyers Club, με πρωταγωνιστές τους Matthew mcConaughey και Jared Leto (όχι ότι κάνω promote, αλλά…) με κάνει περήφανη από όποια σκοπιά και να το δω.

Θες να μάθεις τι παίζει με τις αγαπημένες σου ταινίες; Δικτυώσου: http://bechdeltest.com/

#biosabiotos